[...] Είχαν φτάσει στο πάρκινγκ. Την περίμενε ένα μικρό Φιατάκι, παλαιάς
κοπής, σε κατακόκκινο χρώμα με ανοιχτή
οροφή.
«Δεν ήξερα ότι κυκλοφορούν ακόμη!
Της παλιάς σχολής βλέπω...» σχολίασε εκείνος.
«Δεν κυκλοφορούν. Προκαλούν…» του
απάντησε κλείνοντάς του το μάτι.
«Και τότε γιατί κοκκινίζουν;»
αστειεύτηκε ο Άρης.
«Μα ακριβώς γι' αυτό! Για να
προκαλούν! Φεύγω τώρα. Ίσως κάποτε ξαναβρεθούμε, ελεύθερε αναρριχητή των υψηλών
ορέων».
«Κι από τι θα εξαρτηθεί αυτό;»
ρώτησε ο Άρης , κάπως αιφνιδιασμένος.
«Θα το δείξουν τ' άστρα», του
απάντησε χαμογελώντας και πάτησε το γκάζι.
Σπινιάροντας, το αυτοκίνητο μπήκε
στην πρώτη στροφή.
Στην επιστροφή, παρότι προσπαθούσε να κατευθύνει το μυαλό του στο
μυστήριο με τους κάλυκες του παππού,
ένιωθε κάτι περίεργα φτερουγίσματα στο στήθος. Κάτι σαν εκείνα τα ερωτικά σκιρτήματα της πρώτης
εφηβείας, τα οποία -όσο περνούσε η ώρα- μεταλλάσσονταν σε μια ευφορία
απογειωτική. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη, έφτιαξε ασυναίσθητα τα μαλλιά του και
πάτησε το γκάζι απολαμβάνοντας τη μουσική. Deep Purple. «Perfect strangers» [...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου