Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

Αποσπάσματα από το βιβλίο (15)



    […] Στη σκηνή, η μπάντα άλλαξε ρεπερτόριο. Έπαιζαν το «La Grange» των ZZ TOP σε μια δική τους διασκευή. Αφού ολοκλήρωσαν το κομμάτι, κατέβηκαν.
   Ο Τζίμυ πήγε αμέσως κοντά τους. Στυλάκι δεκαετίας '70, μακριά μαλλιά, χαϊμαλιά στα χέρια, στον λαιμό. Θύμιζε, λίγο, τον Σαββόπουλο στα νιάτα του.
    «Να σου συστήσω έναν σταρ», απευθύνθηκε στη Μυρτώ ο Άρης. 
    «Μωρέ και σταρ και κριθάρ μαζί...» απάντησε ο Τζίμυ, ρίχνοντάς του δυο φιλικές μπουνιές στο στομάχι.
    «Χαίρω πολύ... Δημήτρης», χαιρέτησε τη Μυρτώ.

    «Έχεις προκαλέσει ήδη τον σεβασμό! Μέχρι και όνομα άλλαξε το παλικάρι για να σου συστηθεί…»
    «Έχασες επεισόδια, φίλε»,  τον πείραξε ο Τζίμυ.
    «Αμερικανάκι, τι περιμένεις…» σχολίασε εκείνη. «Τον ξέρεις καιρό;»
    «Μην το συζητάς...» […]

Αποσπάσματα από το βιβλίο (14)



    […] Μόλις κατέβηκαν από τη σχεδία, προχώρησαν προς το αυτοκίνητο. Πλησιάζοντας, είδαν δυο τύπους ν' ακουμπούν πάνω του. Επιτάχυναν ανήσυχοι το βήμα, εκείνοι όμως  -παρότι τους αντελήφθησαν να έρχονται-  δεν έκαναν κάποια κίνηση να
απομακρυνθούν.
   «Τι συμβαίνει, παιδιά;» τους ρώτησε ο Άρης αυθόρμητα, κάνοντας και τα απαραίτητα νοήματα, καθώς είχαν φτάσει πια πολύ κοντά τους.
    Πριν προλάβει ν' αποτελειώσει τη φράση του, ο ένας από τους δύο τράβηξε αστραπιαία πιστόλι και τους έκανε νόημα να μπουν στο αυτοκίνητο. Πάγωσαν! […]


Αποσπάσματα από το βιβλίο (13)



     […] «Ο Σαρτρ έλεγε πως το μεγαλείο του ανθρώπου είναι ακριβώς αυτό. Ότι, δηλαδή, είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Και γι' αυτό είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για τις πράξεις του. Και δεν υπάρχει κανένα εξωτερικό σημείο βάσει του οποίου θα μπορούσε να προσανατολιστεί. Η σκληρότητα της ύπαρξής του είναι και το μεγαλείο του ταυτόχρονα. Ό,τι κάνει, πρέπει να το κάνει γιατί το πιστεύει και όχι γιατί φοβάται ή ελπίζει σε κάτι».

    «Πολύ απάνθρωπο μού ακούγεται αυτό, Άρη! Και πολύ μοναχικό. Τι πειράζει δηλαδή να υπάρχει ελπίδα για κάτι καλύτερο; Πώς μπορεί ο άνθρωπος να μη θέλει να βελτιώσει τις συνθήκες της ζωής του και να την πάει παραπέρα;» […]


Αποσπάσματα από το βιβλίο (12)



   […] Ένα μακρόσυρτο «Ωωωω...!» ακούστηκε όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκε. Φορούσε ένα εντυπωσιακό πράσινο φόρεμα και είχε τα μαλλιά της δεμένα πίσω.
  «Καλώς τού κουρίτσ'!», πετάχτηκε πρώτος ο Τάσος, ζωηρός ζωηρός. Τώρα τα μάγουλά του θύμιζαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί.
   «Καλουσόρσις... έλα, κάτσι...» της είπε φέρνοντάς της αμέσως καρέκλα  και κάνοντας τις συστάσεις. Η Μυρτώ χαιρέτησε δια χειραψίας όλους τους παρευρισκόμενους και για μια στιγμή επικράτησε αμηχανία.

    «Ώστε εδώ είσαι λοιπόν, απρόσεχτε επιστήμονα...» απευθύνθηκε στον Άρη με προσποιητή αυστηρότητα.
    «Ωχ, ωχ... άρχισαν τα όργανα!» τους έκανε νόημα ο Παύλος, χαμογελώντας πονηρά.
Ο Άρης δε μίλησε. Της έδειξε απλώς το πρησμένο πόδι του παίρνοντας ύφος μικρού παιδιού […]

Αποσπάσματα από το βιβλίο (11)


     […] «Άκουσα στην τηλεόραση για έναν πλανήτη που βρήκαν τώρα τελευταία στη γειτονιά μας. Δε θυμάμαι πώς τον είπαν...»
   «Σωστά άκουσες. Οι αστρονόμοι ανακαλύπτουν συνεχώς νέους πλανήτες, ενώ άλλους τους ρίχνουν κατηγορία, όπως τον Πλούτωνα, ας πούμε».

   «Δηλαδή;»

   «Τον υποβίβασαν σε πλανήτη νάνο κι έτσι τώρα στο ηλιακό μας σύστημα έχουμε οχτώ  κανονικούς πλανήτες και πέντε νάνους. Τη Δήμητρα, τον Πλούτωνα, τη Χαουμέια, τον Μακεμάκε και την Έριδα». 

     Γέλασε ο Γρηγόρης. Του φάνηκαν αστεία τα ονόματα. «Και γιατί τον υποβίβασαν;» ρώτησε.

   «Γιατί δεν έκανε για την Πρώτη Εθνική», απάντησε  ο Άρης γελώντας […]