[...] «Ο άνθρωπος απομακρύνεται, Άρη… και από την ίδια του
τη φύση, αλλά και από τη φύση που τον περιβάλλει», συνέχισε ο παπα-Ναστάσης. «
Η φύση όμως δεν έγινε για να υπάρχει χωρίς λόγο, παιδί μου. Το βλέπεις! Ρίχνεις
έναν σπόρο στη γη κι αυτός γίνεται δέντρο… και το δέντρο βάφει τα φύλλα του κίτρινα ή κόκκινα… και τα
ρίχνει ή δεν τα ρίχνει το χειμώνα… και βγάζει έναν καρπό γεμάτο βιταμίνες και
άλατα και μέταλλα και δεν ξέρω 'γω τι άλλο, ώστε να παίρνουμε εμείς αυτό που χρειαζόμαστε.
Και μέσα στο κουκούτσι εμπεριέχει και τον εαυτό του, ώστε να αναπαράγεται
κιόλας. Για φαντάσου! Ξέρεις τι θαύμα είναι ένα μήλο, Άρη; Πώς γυαλίζει η
φλούδα του, πώς ξεχύνεται η μυρουδιά του; Και ξέρεις πόσα είδη μήλων υπάρχουν;
Μόνο στο Πήλιο είχαν παλιότερα κοντά στα τριάντα. Ένα ταπεινό μηλαράκι και μας κάνει να αγαπήσουμε το
ωραίο, Άρη! [...]»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου