«Κυρίες και
κύριοι, σε δέκα περίπου λεπτά θα προσγειωθούμε στα
Ιωάννινα. Ο καιρός είναι καλός και η θερμοκρασία στους είκοσι βαθμούς Κελσίου.
Παρακαλούμε να δέσετε τις ζώνες σας...»
Χαμογέλασε στον εαυτό του και, σαν να
ξύπνησε από λήθαργο, έδιωξε κάποιες σκέψεις της στιγμής. Ήταν αλήθεια λοιπόν!
Άγγιζε και πάλι την αγαπημένη του πόλη. Αισθανόταν ήδη την αύρα της, τον παλμό
της. Τα πρώτα φώτα φάνηκαν στον ορίζοντα μέσα από το φινιστρίνι του αεροπλάνου.
Μια γλυκιά ανατριχίλα τον διαπέρασε. Θυμήθηκε τις φορές εκείνες που ερχόταν
οδικώς από τη Θεσσαλονίκη, μέσω της παλαιάς Εθνικής Οδού. Έναν δρόμο που σ' έφερνε ξαφνικά -και σε
μεγάλο ύψος- ακριβώς απέναντί της. Όπως λοιπόν έπαιρνες την τελευταία στροφή
του Δρίσκου, άρχιζε να σου ξεδιπλώνεται
καρέ καρέ, από αριστερά προς τα δεξιά, σε όλο της το μεγαλείο.
Πλησιάζοντάς την ξανά μετά από καιρό, βλέποντάς τη μέρα ή νύχτα, δεν ξέρω άλλη πόλη, σκέφτηκε, που να
την προσεγγίζεις και να την ανασαίνεις μ' αυτόν τον τρόπο, σιγά σιγά, για δέκα-δεκαπέντε χιλιόμετρα,
μέχρι να ενωθείς και να γίνεις τελικά ένα μαζί της. Η λίμνη, το Νησί, η ακρόπολη του Κάστρου ήταν
τα σημεία αναφοράς της. Τα δασωμένα τριγύρω βουνά χάριζαν στον επισκέπτη βαθιές
ανάσες ακατέργαστου οξυγόνου, ενώ μια πυκνή ομίχλη -αρκετά συχνή κατά τους
χειμερινούς μήνες- έριχνε πάνω της ένα πέπλο προστασίας, κάνοντάς τη σχεδόν αόρατη.
Εκείνη τη στιγμή ο διπλανός του σηκώθηκε
και τον ανατάραξε. Είχαν προσγειωθεί. Η Βοστώνη τού φαινόταν πολύ μακρινή πια.
Οι τροχοί του αεροσκάφους μόλις είχαν αγγίξει τη γη των προγόνων του. Τη γη, που
είχε μάθει -χρόνια τώρα- να περιμένει αγόγγυστα τα παιδιά της που
ξενιτεύονταν.
Βγαίνοντας, στάθηκε για λίγο στη σκάλα. Ένιωσε την ανάγκη να τον φυσήξει κατά πρόσωπο το δροσερό αεράκι της άνοιξης. Εδώ η άνοιξη φορούσε πάντα τα καλά της. Τόσα λουλούδια δε θυμόταν να έχει δει πουθενά αλλού στον κόσμο! Τον γνώριζε καλά τον τόπο του ο Άρης, αλλά τώρα ένιωθε πως είχε έρθει η ώρα να μην τον αποχωριστεί ποτέ ξανά.
