Αποσπάσματα από το βιβλίο (25)

[...] Είχε ήδη κουραστεί. Κάθισε στο δάπεδο, οκλαδόν. Με δυσκολία ανάσαινε πια, λόγω του περιορισμένου οξυγόνου. Άραγε, άξιζε τον κόπο; […]  Ο Άρης ξεροκατάπιε, καθώς το στόμα του είχε στεγνώσει για τα καλά. Μια ανατριχίλα τον διαπέρασε. Κάτι σαν ρεύμα ηλέκτρισε το κορμί του. Αυτό που ως χθες ήταν απλώς μια τρελή υπόθεση, ίσως βρισκόταν τώρα εδώ, μπροστά του.  Θα το διαπίστωνε σε λίγο, όταν θα κατάφερνε να προσεγγίσει το σημείο από κοντά [...]

Αποσπάσματα από το βιβλίο (24)

   [...] «Μπράβο, το αγόρι μας! Όλη η αφρόκρεμα της εποχής πέρασε λοιπόν απ' αυτό  το Μαντείο. Μέχρι και ο Οδυσσέας το επισκέφτηκε, για να ρωτήσει  αυτό που τον έκαιγε...»

    «Πώς θα γλυτώσει από την Πηνελόπη…»

    «Κάτι πιάνεις, βλέπω. Άκου το απόσπασμα… ''Κι από τη Δωδώνη μου 'λεγε πως είχε αυτός περάσει, για ν' ακούσει από την υψηλόκορμη βελανιδιά το θέλημα του Δία, πως θα ξανάρθει στο πλούσιο νησί του, κρυφά μαθές ή φανερά, τόσον καιρό που λείπει.'' Ομήρου Οδύσσεια, ραψωδία "τ", μετάφραση Μαρωνίτη. Εμείς τις αποκαλύπτουμε τις πηγές μας, κύριε Αποστόλου».

    «Congratulations...» [...]

Αποσπάσματα από το βιβλίο (23)

[...] Πίσω στο χωριό, η κυρα-Αρετή δεν μπορούσε να ησυχάσει. Φύσαγε και ξεφύσαγε, αλλά  δεν έλεγε τίποτε. Ο Φώτης την άφηνε χωρίς να τη ρωτάει τι έχει, πράγμα που την έκανε να σκάει ακόμη πιο πολύ. Κάποια στιγμή δεν άντεξε.

    «Δε θα με ρωτήσεις τι έχω;» του είπε νευρικά.

    «Μια χαρά σε βλέπω, γιατί το λες αυτό...» έκανε τον ανήξερο εκείνος.

    «Καλά, εσύ σκας γάιδαρο!»  του απάντησε με ύφος η Αρετή.

    «Σιγά, ρε γυναίκα, τι σ' έπιασε πάλι; Δε σου βγήκε το φύλλο της πίτας;»

    «Ζυμαρόπιτα είναι».

    «Ε, τότε τι σκας…  Άσ' τη να βγει απ' τη γάστρα και βλέπουμε».

    «Αα!...» δαγκώθηκε η Αρετή. «Εσύ δεν τρώγεσαι με τίποτα». 

    «Εγώ μπορεί... η πίτα όμως θα φαγωθεί σίγουρα», γέλασε δυνατά ο Φώτης [...]

Αποσπάσματα από το βιβλίο (22)

[...] «Ο άνθρωπος απομακρύνεται, Άρη… και από την ίδια του τη φύση, αλλά και από τη φύση που τον περιβάλλει», συνέχισε ο παπα-Ναστάσης. « Η φύση όμως δεν έγινε για να υπάρχει χωρίς λόγο, παιδί μου. Το βλέπεις! Ρίχνεις έναν σπόρο στη γη κι αυτός γίνεται δέντρο… και το δέντρο  βάφει τα φύλλα του κίτρινα ή κόκκινα… και τα ρίχνει ή δεν τα ρίχνει το χειμώνα… και βγάζει έναν καρπό γεμάτο βιταμίνες και άλατα και μέταλλα και δεν ξέρω 'γω τι άλλο, ώστε να παίρνουμε εμείς αυτό που χρειαζόμαστε. Και μέσα στο κουκούτσι εμπεριέχει και τον εαυτό του, ώστε να αναπαράγεται κιόλας. Για φαντάσου! Ξέρεις τι θαύμα είναι ένα μήλο, Άρη; Πώς γυαλίζει η φλούδα του, πώς ξεχύνεται η μυρουδιά του; Και ξέρεις πόσα είδη μήλων υπάρχουν; Μόνο στο Πήλιο είχαν παλιότερα κοντά στα τριάντα. Ένα ταπεινό  μηλαράκι και μας κάνει να αγαπήσουμε το ωραίο, Άρη! [...]»

Αποσπάσματα από το βιβλίο (21)

[...] «Κάτι καινούριο είχε ανατείλει. Το 'πα καλά;» τον πείραξε ο Άρης.

    «Μια χαρά το 'πες. Άκου άλλη φάση τώρα...» συνέχισε, απνευστί σχεδόν, ο Αρίστος.   

   «Είκοσι Γενάρη του '74. Χειμώνας. Το κρύο τσουχτερό. Παίζουμε με τον Ηλυσιακό στην Αθήνα. Εμείς κυνηγάμε άνοδο. Το γήπεδό τους δε χωράει ούτε κατά διάνοια τον κόσμο μας. Προτείνει τότε ο πρόεδρος να γίνει το ματς στη "Λεωφόρο", με τη συμφωνία να τους δώσει τις εισπράξεις από δώδεκα χιλιάδες εισιτήρια. Άλλο που δεν ήθελαν! Ο αγώνας θα γινόταν πρωί, γιατί το βράδυ έπαιζε ο Παναθηναϊκός. Δε θα το πιστέψεις, Άρη! Ούτε εμείς το πιστεύαμε τότε κι ας το ζούσαμε... Είκοσι χιλιάδες  κόσμος μέσα στο γήπεδο και πέντε απ' έξω. Ρεκόρ όλων των εποχών! Και τι ματς… Στο πέμπτο, έκτο λεπτό πιάνει μια βολίδα ο Γκλασμάνης από σαράντα μέτρα, 1-0. Ντελίριο στην κερκίδα.

 Μετά τον αγώνα, ο Δομάζος -που ήταν στην εξέδρα- πήγε στ' αποδυτήρια και του 'δωσε συγχαρητήρια. ''Μόνο στην Αγγλία μπαίνουν τέτοια γκολ'', του είπε. Τελικό σκορ, 4-0. ''Χάθηκε η μπάλα από τον Άγιαξ της Ηπείρου'', έγραφαν την άλλη μέρα οι εφημερίδες. Μετά τον αγώνα, φτάσαμε μέχρι την Ομόνοια πανηγυρίζοντας [...]»