«Γυάλινα και μαλαματένια»...

«Θα ‘ναι τα Γιάννενα, ψιθύρισα,

στο χιόνι και στον άγριο καιρό

γυάλινα και μαλαματένια».

                                          (Μ.Γκανάς)

Ο καιρός μάς επιφύλαξε εκπλήξεις τελευταία.Το άφθονο χιόνι έφερε στην επιφάνεια εικόνες ξεχασμένες και κινητοποίησε μια εσωτερική χαρά που κρυβόταν σε παιδικές μνήμες.

«Μπήκε στον κυρίως ναό με τις παμπάλαιες αγιογραφίες κι άναψε ένα κεράκι. Το ελάχιστο φως που έμπαινε σε δέσμες από το μικρό παράθυρο, αλλά και τα κεριά που τρεμόπαιζαν από το αεράκι που περνούσε εντός έκαναν την ατμόσφαιρα τόσο κατανυκτική, που οι αναμνήσεις από την παιδική του ηλικία δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνισή τους [...]

Υπήρχαν κάποια τοπία που δεν έφευγαν ποτέ απ' το μυαλό του, όπως εκείνο το καλά κρυμμένο μονοπάτι που θυμόταν από τα παιδικά του χρόνια. Όταν χιόνιζε, έμοιαζε ολόκληρο πασπαλισμένο με ζάχαρη άχνη και φυσική σαντιγύ. Τα γυμνά κλαδιά των δέντρων σκεπάζονταν από παχουλά στρωματάκια φρέσκου χιονιού, ενώ εκείνα των θάμνων ήταν καλυμμένα με απαλές πιτσιλιές οικολογικής λευκής μπογιάς. Όλη η παρέα περνούσε από κάτω, πόσες φορές άραγε, προσέχοντας μην και αγγίξουν κανένα κλαδί και χαλάσουν το μαγικό τους σκηνικό».

                                                              Χ.Ζώης - «Το μεγάλο μυστικό»

Κάποιες φωτογραφίες κι ένα βίντεο που μαγεύει, επαληθεύουν το σκηνικό...

https://www.youtube.com/watch?v=95VdtjY5js8

video: Ν.Ρούσσης

 

«ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΙΚΟ»... του 2017

Ένα οπτικό «ταξίδι» στα τοπία του «Μεγάλου Μυστικού»...

Ένα ταξίδι…

Ένα ταξίδι από το τότε στο τώρα… από το χθες στο σήμερα και… για λίγο στο αύριο

H πόλη, η λίμνη, το Κάστρο, το Νησί
ο Πύρρος, η Δωδώνη, το Ιτς καλέ, ο Αλή πασάς, η Φροσύνη, το Σούλι
τα μαγαζιά, οι στοές, το Πανεπιστήμιο, τα Μουσεία
η μουσική, το θέατρο, ο ΠΑΣ, ο ΝΟΙ
η Ιστορία, τα Μαθηματικά, η Φιλοσοφία, η Αστρονομία
το Ζαγόρι, η Κόνιτσα, η Ζίτσα, το Μέτσοβο, το Πωγώνι, το Συρράκο, το Αργυρόκαστρο
ο Αλέξανδρος, η Ολυμπιάδα, ο Τσε
η Καπλάνειος, η Ζωσιμαία, οι εθνικοί ευεργέτες
οι χαράδρες, τα ποτάμια, τα γεφύρια, οι θάλασσες και τα βουνά
η Άρτα, η Πρέβεζα, η Θεσπρωτία
η Κηπίνα, η Τσούκα, η Καστρίτσα, η Παρηγορίτισσα,
τα τσιπουράδικα, η Τάιγκα, ο Τσουκάνης
η Γιτάνη, η Ελέα, το Μπιζάνι, το ύψωμα 731
ο Φρόντζος, η Λιμνοπούλα, τα Λιθαρίτσια, το Γιαννιώτικο Σαλόνι
τα πανηγύρια, οι ηλεκτρικές κιθάρες, τα γράμματα και οι τέχνες, η ντοπιολαλιά… 

…όλα περνούν μπροστά μας σαν σε οθόνη θερινού κινηματογράφου κάτω απ’ τ’ άστρα.

Από τον Καναδά στην Καραϊβική σε μια ώρα… 

Και κοντά σ’ αυτά… ένα μυστικό που πρέπει να αποκαλυφθεί… και μια σχέση που χτίζεται βήμα βήμα… και η ζωή που φέρνει συνεχώς εκπλήξεις… και ανατροπές…

Με ήρωες που δεν ξεχνιούνται… ο Άρης, η Μυρτώ, ο Αρίστος, ο Μάρκος, η Έλλη, ο Τζίμυ…

Ένα αλλιώτικο μυθιστόρημα… που δε σ’ αφήνει να το αφήσεις … 

Όλα είναι εδώ… ΣΤΟ «ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΙΚΟ»

Διήγημα με τίτλο «Ζωντανά Αντίγραφα» στο όγδοο τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού «Μύρτιλο»...

Kυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από τις εκδόσεις «Οσελότος» το όγδοο τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού «Μύρτιλο». Στο παρόν τεύχος φιλοξενείται και ένα διήγημα φαντασίας του υποφαινόμενου, με τίτλο «Ζωντανά Αντίγραφα»…

«Είναι βραδάκι και ψιλοβρέχει. Έχει μπει πια για τα καλά το φθινόπωρο. Οκτώβρης μήνας και η βροχή δε λέει να σταματήσει.

Σπρώχνει απαλά την πόρτα και μπαίνει. Ρίχνει ένα βλέμμα στον χώρο, τα περισσότερα τραπέζια είναι άδεια. Άλλωστε είναι νωρίς ακόμη, ο πολύς κόσμος έρχεται αργότερα. Κατευθύνεται προς το τραπεζάκι στη γωνία και κάθεται. Βγάζει το μπουφάν, ανάβει τσιγάρο κι ανοίγει την εφημερίδα. Ντύνεται το κρύο του ύφος και κάνει νόημα στο γκαρσόν. Παραγγέλνει μια βότκα με λεμόνι. Το ραντεβού του είναι για τις εννιά. Έχει ώρα ακόμη. Σιγά-σιγά αρχίζει να γεμίζει και το κατάστημα.

Παρατηρεί προσεκτικά όσους μπαίνουν, τι άλλο να κάνει, τους σχολιάζει στο μυαλό του. Απέναντί του, προς τα δεξιά, έχει καθίσει μια εκρηκτική ξανθιά. Βάζει το ένα της πόδι πάνω στ' άλλο, ανάβει τσιγάρο με βιαστικές κινήσεις και φυσάει τον καπνό της προς το μέρος του, στρέφοντας το βλέμμα της καταπάνω του. Της το ανταποδίδει.

Ακριβώς τη στιγμή εκείνη μπαίνει κάποιος μέσα που τον κάνει να χάσει το χρώμα του...» [...]

Η συνέχεια εδώ:

http://ocelotos.gr/el/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1-menu-el/%CE%BC%CF%85%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%BB%CE%BF-%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%BF-men-gr/1577-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B5,-%CF%84%CF%85%CF%80%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%B5,-%CE%BC%CE%BF%CE%B9%CF%81%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B5-%CF%84%CE%BF-8%CE%BF-%CF%84%CE%B5%CF%8D%CF%87%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CF%8D%CF%81%CF%84%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CF%85.html

ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΚΑΣΤΡΙΤΣΑΣ: Έναν «νέο», αρχαιολογικό χώρo απέκτησε η πόλη των Ιωαννίνων

ΑΚΡΟΠΟΛΗ ΚΑΣΤΡΙΤΣΑΣ: 

Έναν «νέο», αρχαιολογικό χώρo απέκτησε η πόλη των Ιωαννίνων

Έναν «νέο», εξαιρετικά ενδιαφέροντα και οργανωμένο πια αρχαιολογικό χώρο -με χαραγμένες διαδρομές εντός των τειχών, στάσεις ξεκούρασης και θέασης, ηλεκτροδότηση, φυλάκιο, χώρο στάθμευσης και χώρους υγιεινής- απέκτησε η πόλη των Ιωαννίνων.

Ο λόγος για την ακρόπολη της Καστρίτσας η οποία είναι πλέον επισκέψιμη, καθώς το έργο -οι εργασίες του οποίου είχαν αρχίσει από το 2011 με προϋπολογισμό 1.200.000 ευρώ (συγχρηματοδοτούμενο από την Ε.Ε)- ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα προσεγμένο και μένει πια να εντυπωθεί στη συνείδηση των Ιωαννιτών αλλά και να διαφημιστεί κατάλληλα ώστε να αποκτήσει και την απαραίτητη επισκεψιμότητα.

Ο συγκεκριμένος αρχαιολογικός χώρος είναι ένας από τους μεγαλύτερους της Ηπείρου. Περιβαλλόταν από πολυγωνικό τείχος περίπου 3.250 μέτρων, περικλείοντας μια έκταση 345 στρεμμάτων. Η οχύρωση διαθέτει έξι πύλες. Όλες προστατεύονται από πύργους ή θλάσεις του τείχους και έχουν μνημειώδη κατασκευή από ογκώδεις δόμους.

Ο λόφος, πάνω στον οποίο βρίσκεται η ακρόπολη, είναι ένας επιμήκης ασβεστολιθικός όγκος που δεσπόζει στο νότιοανατολικό τμήμα της λίμνης Παμβώτιδας. Η Παμβώτιδα, ηλικίας περίπου 7 εκατομμυρίων ετών, είναι μια από τις αρχαιότερες λίμνες παγκοσμίως.

Στα τέλη της 2ης χιλιετίας π.Χ. εγκαθίσταται στην περιοχή του λεκανοπεδίου το ελληνόφωνο φύλο των Μολοσσών. Η ίδρυση της ακρόπολης συνδέθηκε με τον βασιλιά Θαρύπα, ο οποίος σύμφωνα με γραπτές πηγές προχώρησε στη δημιουργία οχυρωμένων πόλεων (5ος αι. π.Χ.) Νεότερες έρευνες ωστόσο συνδέουν την ίδρυση των ακροπόλεων με τον Πύρρο.

Η θέση της πόλης είναι στρατηγική καθώς βρίσκεται στη διασταύρωση των οδών σύνδεσης της χώρας των Μολοσσών με τη Δωδώνη, την Αμβρακία και τη Θεσσαλία. Κατά μια άποψη ταυτίζεται με την Αρχαία Τέκμωνα.

Η πόλη ήκμασε κατά τα ελληνιστικά χρόνια και ιδιαίτερα κατά την εποχή του Κοινού των Ηπειρωτών. (3ος αι. π.Χ.) Η ακμή της διήρκεσε μέχρι το 168/167 π.Χ. όποτε πολιορκήθηκε και καταστράφηκε από τις λεγεώνες του Αιμίλιου Παύλου κατόπιν απόφασης της ρωμαϊκής συγκλήτου.

Παρά την καταστροφή η πόλη δεν εγκαταλείφθηκε. Συνέχισε να κατοικείται μέχρι τον 6ο αι. μ.Χ., όταν οι κάτοικοι εγκαταστάθηκαν πια στη νέα πόλη των Ιωαννίνων. Τον 11/12 αι. μ.Χ.χτίστηκε η Μονή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου που υπάρχει μέχρι σήμερα.

(Τα στοιχεία αντλήθηκαν από τους ενημερωτικούς πίνακες της Εφορείας Αρχαιοτήτων Ιωαννίνων)

[...] Για τους Μολοσσούς, το ισχυρότερο φύλο της εποχής, διάβαζε πριν λίγο. Α, ρε παππού, εύκολα βάζεις, είπε μέσα του. Του άρεσε όμως όλη αυτή η περιπλάνηση στη γνώση, γιατί καθώς έψαχνε κάτι συγκεκριμένο, πιανόταν από κάτι άλλο και ταξίδευε προς εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Μάθαινε πράγματα που δε γνώριζε και τα οποία είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όπως, για παράδειγμα, ότι ο βασιλιάς Θαρύπας ήταν εκείνος που έβγαλε την Ήπειρο από την απομόνωση, τον 5 αι. π.Χ. Μετά από κάποια ήττα από τους Αθηναίους, οι Μολοσσοί είχαν στείλει τον ανήλικο βασιλιά τους στην Αθήνα, για να μυηθεί στην Αττική Παιδεία. Όταν επέστρεψε, έφερε μαζί του ένα πνεύμα προόδου που επηρέασε όχι μόνο τους ίδιους, αλλά και τα άλλα ηπειρωτικά φύλα. Την ίδια χρονιά ο Ευριπίδης του έκανε δώρο τη διδασκαλία της Ανδρομάχης στην Πασσαρώνα -την πρωτεύουσά τους. Εκεί κατέφυγε αργότερα και ο Θεμιστοκλής, ο νικητής της Σαλαμίνας, για να γλυτώσει από τους αντιπάλους του.

Τον Θαρύπα διαδέχτηκε στον θρόνο ο γιος του Αλκέτας , ο πατέρας της Ολυμπιάδας. Ορίστε. Να 'το λοιπόν το 2α, «ΘΑΡΥΠΑΣ». Όμως το 2β; Ο πατέρας, του πατέρα του Πύρρου; Έπρεπε να βρει σύνδεση στο Διαδίκτυο, αλλιώς θα καθυστερούσε υπερβολικά [...]

(Aπόσπασμα από το μυθιστόρημα του Χ. Ζώη με τίτλο «Το Μεγάλο Μυστικό»)

Κείμενο - Φωτο: Χρήστος Ζώης | epilogesepirus.gr

 Μπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη την ανάρτηση εδώ:

http://www.epilogesmagazines.gr/viewarticle.php?productID=7883&id=379

ΕΛΕΑ Θεσπρωτίας - Ένα «Μάτσου Πίτσου»... στη γειτονιά μας (www.epilogesmagazines.gr)

Το περιοδικό  «ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΗΠΕΙΡΟΣ»  καθιερώνει  ένα αφιέρωμα σε ενδιαφέροντες Αρχαιολογικούς χώρους και Μουσεία  του τόπου μας  (τα οποία ο  καθένας  –Έλληνας ή ξένος-  οφείλει να επισκεφθεί),  κάνοντάς  του μια πρώτη ξενάγηση.  
Η αρχή έγινε  στο τεύχος Μαΐου 2016 με την  αρχαία Ελέα.

        «ΕΛΕΑ Θεσπρωτίας - 

   Ένα ''Μάτσου Πίτσου''... στη γειτονιά μας»

Η  Ήπειρος, εκτός από το πλούσιο γεωφυσικό ανάγλυφο που τη χαρακτηρίζει (βουνά, ποτάμια, καταρράκτες, λίμνες) διαθέτει και κάποιους αρχαιολογικούς χώρους ιδιαίτερου ενδιαφέροντος , άγνωστους  όμως  -δυστυχώς - στον πολύ κόσμο.

Μια  αρχαία ακρόπολη  λοιπόν,  καθ’ όλα  εντυπωσιακή  -πέντε  μόλις χιλιόμετρα  από  την Παραμυθιά-  αφήνει άναυδο τον επισκέπτη  που  θα δει  ξαφνικά μπροστά του  ένα  κυκλώπειο τείχος  ύψους  επτά μέτρων και  πλάτους  τεσσάρων. 

Σίγουρα  τον κάνει να αναρωτηθεί   πού έχει δει κάτι παρόμοιο. Και δεν πέφτει  έξω. Το Μaccu Picchu στο Περού, αυτό το καταπληκτικό μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς μοιάζει  σε αρκετά σημεία με την ακρόπολη της Ελέας στη Θεσπρωτία. Τα τείχη, οι πύλες, οι σκάλες φαίνονται  ίδια.  Η διαφορά, βεβαίως,  έγκειται στο ότι το Μachu Picchu χρονολογείται από το  1460 μ.Χ. , ενώ η Ελέα  από τον  4^ο π.Χ. αιώνα. 

Η ακρόπολη - που ταυτοποιήθηκε από τον αείμνηστο καθηγητή Σ.Δάκαρη- βρίσκεται  σε υψόμετρο  από  460 έως 525 μέτρα,  χτίστηκε πάνω σε φυσικό πλάτωμα με πανοραμική θέα,  καταλαμβάνει μια  έκταση  105 στρεμμάτων και  είναι διαμορφωμένη σε βαθμίδες.Η οχύρωση  εκτείνεται σε μήκος 1550 μέτρων  και αποτελείται από ισχυρά πολυγωνικά τείχη   ενώ  ο πληθυσμός του οικισμού εντός των τειχών ανερχόταν σε 3000 κατοίκους. Εντυπωσιακά στοιχεία δίχως άλλο!

Το πολεοδομικό σύστημα ήταν  το  ιπποδάμειο -παράλληλοι δρόμοι που τέμνονταν κάθετα.  Οι  κατοικίες  ήταν κυρίως ισόγειες και ιδιαίτερα ευρύχωρες , κατασκευασμένες από ντόπιο ασβεστόλιθο, με 4-6 χώρους η κάθε μία  και εμβαδόν από 160 -250 τ.μ  Σε κάποιες υπήρχε και δεύτερος όροφος ή εσωτερική υπαίθρια αυλή. Οι στέγες ήταν ξύλινες,  κεραμοσκεπείς.  Υπήρχε  αποχετευτικό  σύστημα, ενώ οι πιο εύπορες οικίες διέθεταν και πήλινους λουτήρες.

Ένα δίκτυο δρόμων  με  μια κύρια οδική αρτηρία  πλάτους 2,5 - 4 μέτρων  έκανε εύκολη τη μετακίνηση. Η  Αγορά  είχε  αρχικά τη μορφή ανοιχτής πλατείας, στη συνέχεια όμως  κατασκευάστηκαν τρεις  που φιλοξενούσαν καταστήματα και μικροπωλητές ενώ λειτουργούσαν και ως στεγασμένοι χώροι για περίπατο, κοινωνικές σχέσεις και  πολιτικές συγκεντρώσεις.

Τις λατρευτικές ανάγκες των κατοίκων εξυπηρετούσε ένας μικρός ναός. Πιθανολογείται  η λατρεία μιας θεότητας συνδεδεμένης με τη γονιμότητα της γης. Ο ενταφιασμός  και  η καύση  αποτελούσαν τους κοινότερους τρόπους ταφής.

Κύριες επαγγελματικές δραστηριότητες των κατοίκων αποτέλεσαν η κτηνοτροφία και η γεωργία με βασικές καλλιέργειες  το σιτάρι, το  κριθάρι,  τη ρόβη και μια ποικιλία κουκιών με την ονομασία «αιγύπτιοι κύαμοι». Από τον 4ο αιώνα π.Χ. στην περιοχή υπήρχε δουλοκτησία, με τους δούλους να ασχολούνται κυρίως με τις δύσκολες και επικίνδυνες εργασίες.

Για τη μεταφορά των υγρών αγροτικών προϊόντων (λάδι και κρασί) χρησιμοποιούνταν ειδικά αγγεία με σφράγισμα στις λαβές τους. Με τον τρόπο αυτόν  η πόλη εγγυόταν για την προέλευση  και την ποιότητα των προϊόντων της. Κάτι σαν το ΙSO 3001, ας πούμε. Υπήρχαν δημόσια αναγνωρισμένα μέτρα και σταθμά ενώ η αποταμίευση ήταν  επίσης  διαδεδομένη. Δερμάτινα πουγγιά  ή  πήλινα αγγεία  με τις οικονομίες  ιδιωτών θάβονταν ή κρύβονταν  σε εσοχές τοίχων και κάτω από δάπεδα.

Η γνώση της γραφής αποτελούσε προνόμιο των ανδρών της εύπορης τάξης. Συγγραφή κειμένων έκαναν επαγγελματίες γραφείς που χρησιμοποιούσαν για τον σκοπό αυτό μελανοδοχεία, γραφίδες, πάπυρο, δέρμα και ξύλινες πινακίδες αλειμμένες με κερί.

Στη  Θεσπρωτία υπήρξε  αξιόλογη κεραμική παραγωγή ενώ η  υφαντική ήταν βασικό προσόν των γυναικών. Τα παιχνίδια κατείχαν σημαντική θέση στην καθημερινή ζωή των κατοίκων. Οι μεγαλύτεροι έπαιζαν ζάρια και επιτραπέζια. Ιδιαίτερα δημοφιλείς ήταν οι αστράγαλοι , παιχνίδι  που επιβίωσε μέχρι τα νεότερα χρόνια με την ονομασία «κότσια».

Η πόλη έφτασε στη μεγαλύτερη ακμή της  από τα  τέλη του 3ου μέχρι τα μέσα του 2ου π.Χ. αιώνα ενώ το 167 π.Χ. πολιορκήθηκε και καταστράφηκε  από τους Ρωμαίους . Από τότε σταμάτησε να κατοικείται.

Η ανασκαφική έρευνα  άρχισε το 1985 και σταμάτησε το 2010, ενώ εργασίες ανάδειξης έγιναν από το 2002 μέχρι το 2008 από τη ΛΒ’ Εφορεία  Προϊστορικών και κλασικών αρχαιοτήτων.

Τα κινητά αντικείμενα της ανασκαφής (όπλα, αγγεία, κοσμήματα, ειδώλια, νομίσματα, σταθμία, επιγραφές, μουσικά όργανα, παιχνίδια)  μπορεί να θαυμάσει κανείς  στο νέο,  σύγχρονο Μουσείο της Ηγουμενίτσας.

Για τις ημέρες και ώρες που η αρχαία Ελέα είναι ανοιχτή στο κοινό είναι καλό να επικοινωνείτε με το αρχαιολογικό Μουσείο της Ηγουμενίτσας  (26650-28539,24733)

 *(Τα στοιχεία ελήφθησαν από τις εκδόσεις της ΛΒ’ Εφορείας Αρχαιοτήτων)

------------------------------------------------------------------------

Οι αρχαίες μας  πόλεις είναι η ζωντανή ιστορία ενός τόπου όπου «η ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο», ενός τόπου  που συνδυάζει την αρχαία Ελλάδα, το Βυζάντιο, την επανάσταση του  ΄21,  τους βαλκανικούς πολέμους και το έπος του ’40. Όλη η ιστορία της χώρας μας, από την αρχαία εποχή μέχρι σήμερα, βρίσκεται εδώ. Κι αυτό, παράλληλα με ένα απαράμιλλης  φυσικής ομορφιάς  τοπίο που θα το ζήλευε ο καθένας. 

Όπως έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος:  «Πολύ αγαπιέται αυτός ο τόπος  με υπομονή και περηφάνεια. Κάθε νύχτα απ’ το ξερό πηγάδι  βγαίνουν τ’ αγάλματα προσεχτικά κι ανεβαίνουν στα δέντρα».  Για να συμπληρώσει  ο  Οδυσσέας Ελύτης: « Παίξαμε, τραγουδήσαμε, ήπιαμε νερό -  Φρέσκο καθώς ξεπήδαγε από τους αιώνες».

To  τότε και το τώρα, το τότε μέσα στο τώρα,  το τώρα ως συνέχεια του τότε.  Μια περιοχή που αποτελεί μικρογραφία του πλανήτη,  έχει συγκεντρώσει  κάθε τι που θα μπορούσε να ενθουσιάσει  έναν επισκέπτη. Μένει  εκείνος να την ανακαλύψει και σ’ αυτό πρέπει να βοηθήσουμε όλοι.

------------------------------------------------------------------------

 […] «Ο χρόνος έτρεχε όταν ήταν μαζί της, είτε μιλούσαν σοβαρά είτε φλυαρούσαν  ασκόπως. Με τις ερωτήσεις του παππού δεν ασχολήθηκαν και πολύ. Η Μυρτώ γνώριζε τα ονόματα των τριών γυναικών που ήταν ιέρειες στη Δωδώνη. Τιμαρέτη, Νικάνδρη και Προμένεια. Γνώριζε επίσης  την Εφύρα, την αρχαία πόλη που υπήρχε εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το χωριό Μεσοπόταμος της Πρέβεζας. «Περνάω από κει κάθε καλοκαίρι πηγαίνοντας για τη θάλασσα», του είπε.

   Τα Γίτανα -ή Γιτάνη- ήταν η πρωτεύουσα των Θεσπρωτών. Η μεγαλύτερη αρχαία πόλη στην Ήπειρο, χτισμένη στην κορυφή ενός υψώματος και τειχισμένη,  περιβάλλεται στις τρεις πλευρές της από την κοίτη του Θύαμη ή αλλιώς του  Καλαμά ποταμού. Η Μυρτώ την είχε επισκεφτεί πρόσφατα και είχε εντυπωσιαστεί «τα μάλα», όπως δήλωσε.

   Ο Άρης, πάλι,  θυμήθηκε  την άποψη του Αριστοτέλη σχετικά με την προέλευση του ονόματος «Έλληνες».

   « ‘’Αύτη εστίν η περιοχή περί την Δωδώνην και τον Αχελώον.  Ώκουν γαρ οι Σελλοί ενταύθα, οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί, νυν δε Έλληνες’’», διευκρίνισε, διαβάζοντας από το κινητό του. «Ο  παππούς μου το πίστευε ακράδαντα. Σελλοί-Ελλοί-'Ελληνες».

   «Και το μικρό εγγονάκι... ό, τι πει ο παππούς, έτσι;»

   «Έτσι ακριβώς», απάντησε εκείνος  με στόμφο. «Μας χρωστάτε τ' όνομά σας!»

   «Κατά τον Αριστοτέλη...»

   «Λίγο το 'χεις αυτό; Ξέρεις ποιος ήταν ο Αριστοτέλης;»

   «Μη συνεχίσεις!  Πειθώ δια της επίκλησης στην αυθεντία. Δεν τσιμπάμε».

   «Εδώ, όμως, η αυθεντία είσαι συ...»

   «Έτσι  μπράβο!» […]

 [Από το Μυθιστόρημα «Το Μεγάλο Μυστικό» του Χρήστου Ε. Ζώη που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Οσελότος»].

Μπορείτε να διαβάσετε όλο το άρθρο εδώ: 
https://issuu.com/epilogesmedia1/docs/epiloges_april_2016  (σελ. 77-80)

                                                     

ΕΛΕΑ

ΜΑΤΣΟΥ ΠΙΤΣΟΥ

ΕΛΕΑ

ΜΑΤΣΟΥ ΠΙΤΣΟΥ

ΕΛΕΑ

ΜΑΤΣΟΥ ΠΙΤΣΟΥ

ΕΛΕΑ

ΜΑΤΣΟΥ ΠΙΤΣΟΥ

ΕΛΕΑ

ΜΑΤΣΟΥ ΠΙΤΣΟΥ