[...] Αγόρασε κάποιες καρτ ποστάλ με ανατυπωμένες φωτογραφίες και, βγαίνοντας από τη δίφυλλη σκαλιστή εξώπορτα, προχώρησε προς το μεγάλο πετρόχτιστο μονοπάτι που κατέβαινε προς τη χαράδρα, μέσα σ’ ένα τοπίο ανεπανάληπτης φυσικής ομορφιάς. Τέλος Απριλίου και οι κουτσουπιές είχαν ήδη ανθίσει για τα καλά, μ’ εκείνο το έντονο, φούξια χρώμα τους. Ο κατήφορος του έδινε φτερά.
Από μακριά φάνηκε η μεγάλη πύλη που οδηγούσε στο μοναστήρι, το οποίο ήταν χτισμένο κυριολεκτικά στο χείλος της χαράδρας. Το στενό, πέτρινο μονοπάτι άγγιζε από τη μία του πλευρά έναν τεράστιο βράχο, ενώ από την άλλη σου έκοβε την ανάσα το βάθος του γκρεμού αλλά και η αγριότητα του απέναντι βουνού. Το καλντερίμι αυτό σ’ έφερνε μπροστά και σε μια δεύτερη πύλη, πάνω ακριβώς από την οποία υπήρχε μια μακροσκελής επιγραφή που ενημέρωνε τον επισκέπτη για την ιστορία του μοναστηριού. Είχε χτιστεί το 1412. 
Τώρα βέβαια βρισκόταν λίγες μέρες μετά το Πάσχα κι είχαν ανθίσει ήδη τα μανουσάκια, τα ταπεινά λουλουδάκια που φυτρώνουν μέσα στις πέτρες, με το μωβ-βυσσινί χρώμα και τη μοναδική ευωδιά τους. Βγήκε από τον ναό και προχώρησε προς τον μικρό εξώστη που στεκόταν ακριβώς πάνω στο άνοιγμα της χαράδρας.
«Να σας ρωτήσω κάτι;» άκουσε ξαφνικά δίπλα του μια γυναικεία φωνή.
«Παρακαλώ», απάντησε μηχανικά, εγκαταλείποντας αιφνιδιασμένος το σύντομο ταξίδι του στον χρόνο. Το βλέμμα του έπεσε σ’ ένα ενδιαφέρον πρόσωπο με όμορφα μεσογειακά χαρακτηριστικά και μακριά καστανά μαλλιά. [...]
